Sommige van deze actiegroepen richten zich niet alleen op verbetering van de buitenwereld, maar ze wijzen ook op de noodzaak van individuele verandering. Maar het grote doel is meestal toch op hen gericht, op anderen daarbuiten die doorgaan met het veroorzaken van pijn en lijden.

De activisten bereiken soms goede resultaten. Als je heel erg je best doet, is het mogelijk om de inhoud van de 3D films, waar je nog steeds in bent ondergedompeld, een beetje te verbeteren.

Andere groepen proberen de films (je realiteit) niet te veranderen, maar je reactie daarop. Ze helpen je om beter met de pijn en het lijden, die veroorzaakt worden door de films, om te kunnen gaan, door middel van allerlei technieken.

Als je de aanwijzingen opvolgt en je serieus op je taak toelegt, kun je bij deze bewustzijnsverruimende en ‘new age’ groepen verbluffende resultaten boeken. Je kunt allerlei mystieke of buitenzintuiglijke ervaringen hebben, momenten van 'verbondenheid met God' of 'eenheid met het Al' of 'kosmisch bewustzijn' of 'verlichting'. Je kunt je hartslag leren beheersen, op een spijkerbed liggen, parkeerplaatsen vrijmaken als je er een nodig hebt of psychische chirurgie uitoefenen.

Maar aan de methodes van al deze groepen zit een behoorlijke beperking. Ze kunnen hun beloften meestal niet waar maken: gelukzaligheid bereik je niet gemakkelijk en een betere wereld is niet zomaar te creëren. Je kunt de verhaallijnen van de films niet op een ingrijpende en blijvende manier veranderen. Niet voor jezelf en niet voor anderen.

Er zijn groepen die uitleggen hoe dat komt. Ze geven redenen als 'baat het niet, dan schaadt het niet' of 'het kost ook jaren en jaren, zelfs levens, voordat onze techniek doorbreekt' of 'je zult wel iets niet goed doen' of 'je verlangen is niet puur en oprecht genoeg' of 'je bent hiervoor niet spiritueel genoeg' of 'onthoud dat je voor verlichting door 64 niveaus heen moet'.

Het grootste bezwaar tegen bewegingen als 'The Secret' en de 'Wet van Aantrekking' is, dat we onszelf meestal de schuld geven als het niet werkt. We denken dan dat er iets mis met ons moet zijn. Want er zijn ongetwijfeld veel anderen die wél succes hebben, dus moet ík het wel zijn. "Ik ben er niet goed genoeg voor. Ik doe wat verkeerd. Ik ben waardeloos, een mislukking."

Het probleem is dat al degenen die zeggen dat ze wel succesvol zijn, waarschijnlijk ook niet bestaan. De waarheid is dat er met jou niets mis is, het probleem ligt bij de groep en haar filosofie. Als een groep achter in het theater echt succesvol was in het bereiken van ware en blijvende vreugde, overvloed, energie en liefde, zou dat zich dan niet razendsnel verspreiden en zou iedereen dan niet lid deze groep willen worden?

Als iemand maar zelfs matig succesvol zou zijn in het veranderen van de films of in de reactie daarop, met echte verlichting van pijn en lijden, zouden de meeste mensen daar de deur dan niet plat lopen? In plaats daarvan zien we telkens nieuwe groepen als paddestoelen uit de grond schieten.

Als mensen zich van het groepsdenken zouden kunnen losmaken en eerlijk tegenover zichzelf kunnen zijn, dan weten ze dat hun groep niet werkt. Maar het probleem is dat we het niet willen toegeven, omdat er eentje wel moet werken. We willen dat die werkt, heel erg graag zelfs. Als geen enkele groep werkt, voelen we ons verloren – niet beter af dan de mensen die nog slapen in hun stoelen – en dat is het ergste wat kan gebeuren. Dat moet koste wat het kost worden vermeden.

Voor velen komt er echter een moment dat ze niet langer kunnen ontsnappen aan het idee, dat de groep waartoe ze behoren voor hen niet werkt en niet succesvol is om de verandering te bereiken die ze willen. Op dat moment zullen ze overstappen naar een andere groep, er nog steeds van overtuigd dat er enkele zijn die wél werken en dat ze de ware alleen maar hoeven op te zoeken.

Tijdens zijn leven zal een wakker mens mogelijk lid zijn van een aantal of van meerdere groepen en probeert hij wanhopig een te vinden die werkt, die doet wat wordt beloofd, die ware en blijvende vreugde, overvloed, energie en liefde biedt.

Veel mensen zoeken oplossingen voor pijnlijke levensvraagstukken en willen de realiteit van de 3D films rondom hen veranderen. Maar het lukt maar niet. Het probleem is, dat het antwoord niet in de bioscoop is te vinden. Sommigen zijn er dichtbij geweest, maar ze kwamen er niet uit, omdat er niet uit te komen is. Zolang ze achter in de filmzaal blijven zal geen mens ware en blijvende vreugde, overvloed, energie en liefde vinden.

De belangrijkste reden van de teleurstelling is dat deze mensen en de groepen waartoe ze behoren zich nog steeds in de bioscoop bevinden. Niet een vrijgelaten gevangene in de metafoor heeft op dit punt Plato’s Grot verlaten. Op wat uitzonderingen na beschouwt iedereen de schaduwen op de muur, en de 3D films in de bioscoop, als echt.

Maar hoe komen die schaduwen op de muur van Plato's grot daar eigenlijk? Wie of wat speelt de 3D films in de bioscoop voor onze ogen af? Hoe wordt onze realiteit eigenlijk gecreëerd? Misschien moeten we dat eens gaan onderzoeken want wellicht vinden we daar de clou*).

*) Lees hiervoor hoofdstuk 4 e.v. van Butterfliesfree. Binnenkort meer hierover op WvI.