De Amerikaanse neurowetenschapper, schrijver en chiropractor Joe Dispenza denkt dat we altijd de werkelijkheid beïnvloeden, klein of groot. Het lijkt misschien zo dat DE REALITEIT een objectief en onwrikbaar gegeven is, maar dat komt omdat we niet zulke beste waarnemers zijn. Misschien is waarnemen en observeren een vaardigheid die we kunnen oefenen en ontwikkelen net als zoveel andere dingen die we geleerd hebben.

We gebruiken een bepaald gedeelte van de hersenen als we ergens aandacht aan geven en iets observeren. Dit is de frontale kwab. De frontale kwab is datgene wat de mens als soort bijzonder maakt. Wat ons onderscheidt van alle andere soorten op aarde is niet het feit dat we op twee benen rondlopen of dat we kunnen praten of denken of dat we grotere hersenen hebben. Olifanten bijvoorbeeld hebben grotere hersenen dan wij. Wat ons onderscheidt is de grootte van de frontale kwab in verhouding tot de rest van de hersenen.

Bij de mens maakt de frontale kwab bijna 40% uit van de totale hersenen. Bij apen is dat 15-17%, bij honden plusminus 7%, bij katten 3,5%. Wat ons onderscheidt en bijzonder maakt is de grootte van de frontale kwab in verhouding tot de rest van de hersenen. De frontale kwab is de leidinggevende, het beslist wanneer we in actie komen, het reguleert ons gedrag. Het is dat deel van de hersenen dat we gebruiken als we plannen of nadenken of uitvinden of wanneer we mogelijkheden afwegen.

Als we één woord zouden moeten vinden om de frontale kwab te beschrijven is dat intentie of doel. Als onze intentie overeenstemt met ons gedrag of als onze gedachten in lijn zijn met onze actie is de frontale kwab in z'n element.

In 2004 werd een wetenschappelijk onderzoek gepubliceerd over de werking van waarneming en observatie. De onderzoekers wilde weten of observatie een vaardigheid is die aan te leren is. Ze vroegen een groep Boeddhistische monniken die bedreven waren in meditatie en het focussen op concepten als compassie en liefde en goddelijkheid om mee te doen. De meeste van hen hadden zo'n 10.000 tot 50.000 uur meditatie ervaring. Deze monniken wisten hoe ze moesten observeren en aandacht geven. De controle groep bestond uit mensen die nog nooit gemediteerd hadden. De onderzoekers vroegen de monniken om de controle groep een week te trainen in meditatie technieken.

De monniken kregen 256 elektrodes op hun hoofd om de hersenactiviteit te meten. Hetzelfde gebeurde bij de controle groep. Op het moment dat de monniken zich gingen focussen en aandacht geven lichtte hun frontale kwab op zoals de onderzoekers nog nooit gezien hadden. De hoeveelheid activiteit in hun frontale kwab was enorm. Toen ze dat vergeleken met de controle groep bleek dat het bij hen maar heel weinig effect gaf in de frontale kwab.

De onderzoekers wisten dat een speciaal plekje aan de linkerkant van de frontale kwab de plaats is waar we plezier en geluk ervaren. Bij één speciale monnik lichtte dit plekje zo fel op dat de onderzoekers dachten dat hij wel de gelukkigste persoon op aarde moest zijn omdat de activiteit in dat gebied zo groot was.

Naar aanleiding van dit onderzoek kwam de gedachte op dat aandacht geven, focussen, waarnemen een vaardigheid is die we kunnen leren net als fietsen, tennis en golf. Door te trainen kunnen we er beter in worden. Het resultaat ervan is dat onze hersenen echt veranderen.

Dus als we het waarnemen en aandacht geven gaan oefenen worden we er steeds beter in en dan reageren misschien niet alleen de allerkleinste partikeltjes op het waarnemerseffect maar ook de grotere dingen. Dan hebben onze observatie en onze waarneming een zichtbaar effect op de buitenwereld.

De meeste mensen zijn zo afgeleid door de buitenwereld dat ze de frontale kwab niet op een goede manier gebruiken. Alles in onze omgeving geeft onze hersenen informatie. Onze zintuigen stellen ons in de gelegenheid te reageren op al die informatie. Zolang als we geloven dat de buitenwereld meer ECHT is dan onze binnenwereld zullen we altijd dezelfde circuits in onze hersenen gebruiken om de informatie te verwerken. Op het moment dat we beginnen te accepteren dat onze binnenwereld een effect heeft op de buitenwereld gaan we onze frontale kwab pas effectief gebruiken.

Uit wetenschappelijk onderzoek is onomstotelijk gebleken dat onze hersenen gevormd worden door onze omgeving. Maar waar de wetenschap nu achter begint te komen is dat onze hersenen OOK gevormd worden door ons vermogen om te observeren en waar te nemen.

Denk bijvoorbeeld aan een wijnkenner die allerlei soorten smaken en geuren in verschillende wijnsoorten kan onderscheiden. Terwijl voor iemand die daarin geen training heeft gehad elke wijn hetzelfde smaakt. Iemand die zich verdiept heeft in schilderkunst kan zich eindeloos in een schilderij verliezen en ontdekt er telkens weer iets nieuws in. Iemand die er niks van weet is, heeft het na 2 seconden wel 'gezien'. Zoveel verschil kan oefening en training maken.

Als wij het vermogen ontwikkelen om te observeren en aandacht te schenken en zo nieuwe dingen te leren zijn we in staat om NIEUWE circuits te vormen in onze hersenen. En als we nieuwe circuits hebben aangelegd gaan we 'de realiteit' op een nieuwe manier waarnemen gebaseerd op de manier waarop onze hersenencircuits zijn ingesteld.

Anders waarnemen betekent andere dingen ontdekken: een nieuwe werkelijkheid zien en ervaren. Net als voor het allerkleinste kan het waarnemerseffect dan ook gaan gelden voor de 'grotere dingen'.

Bron: Dr. Joe Dispenza, Mind Over Matter vanaf plm. min. 17 t.m. min. 32

Lees ook: Strikte scheiding tussen Geest en Materie definitief onhoudbaar gebleken