Je krijgt door dat er mogelijkheden zijn die je je eerder niet kon voorstellen. Het vrij rondlopen is al een nieuw gevoel waar je aan moeten wennen. Dat je het hebt aangedurfd om op te staan en weg te lopen geeft je hoop en energie.

Maar er kan ook boosheid opkomen, voor alle tijd die je in je stoel hebt doorgebracht. Je bent woedend en voelt wrok tegenover diegenen die je daar hebben vastgezet en gehouden. Het maakt niet uit dat de boeien nooit op slot zaten; er is het gevoel slachtoffer te zijn van anderen.

Daarna komt de vastberadenheid om nooit meer terug te keren naar die stoel. Als je zou willen, zou je kunnen. Maar net als de bevrijde gevangene in Plato's Grot lijkt het onvoorstelbaar om vrijwillig terug te gaan naar de boeien, om weer geketend te zijn aan je stoel en naar niets anders te moeten kijken dan naar die films die voor je worden afgespeeld.

Tenslotte maak je plannen om dingen te veranderen. Wát je gaat veranderen – jezelf, of de realiteit daarbuiten – weet je nog niet. Maar het eerdere sombere "ik kan de dingen niet veranderen" maakt plaats voor het overweldigende "de dingen moeten veranderen". Dat gevoel is zo sterk, het wordt een obsessie.

De 3D films die je leven uitmaakten, spelen zich nog steeds rondom je af en komen uit alle richtingen. Er is geen ontkomen aan. Je ziet de films als de enige realiteit zoals de schaduwen op de grotwand en ze brengen nog steeds dezelfde emotionele reacties bij je teweeg als toen je nog in de bioscoopstoel zat. Je bent kwaad en verontwaardigd; je zou de filmscripts het liefst allemaal willen herschrijven.

Een goed voorbeeld is de hippiebeweging die in de jaren '70 van de vorige eeuw ontstond. De Vietnamoorlog werkte als een katalysator en liet veel mensen opstaan en Nee schreeuwen. Ze liepen weg en ontdekten dat er andere mogelijkheden waren om te leven.

Ze begonnen te experimenteren met hun nieuw gevonden vrijheid. Er was woede vanwege de oorlog. De hippies kwamen in opstand en wilden er niet langer deel van uitmaken; ze wilden verandering. Zoals de groep Chicago in 1972 zong: "We can make it happen, we can change the world now, we can save the children, we can make it happen".

Duizenden jonge mensen stonden op en liepen weg. De hippiebeweging ging redelijk snel weer ten onder, maar veel mensen ontwaakten en zwoeren nooit meer naar hun stoelen terug te zullen keren.

De hippiebeweging laat nog een andere belangrijke tendens onder net wakker geworden mensen zien: de wens om deel uit te maken van een groep. Vaak is het zelfs meer dan dat, het voelt als een noodzakelijkheid. Tenslotte heb je je hele leven tussen andere mensen verkeerd, wat vertrouwd voelde. Als wakker mens zoek je ook steun; je zoekt medestanders om je bij aan te sluiten.

Gelukkig staat de achterzijde van de bioscoop vol met verschillende groepen voor wakkere mensen; gelijkgestemden die zich verenigen voor een gezamenlijk doel. Misschien hang je een tijdje wat rond, om de groepen van een afstandje te bekijken, te luisteren en te zien of je het eens kunt zijn met wat er door de vertegenwoordigers wordt gezegd, voordat je een keus kunt maken.

Maar je zult waarschijnlijk al gauw van een van de groepen deel uitmaken. Je moet wel. Want je voelt je alleen en zoekt gezelschap; andere mensen om je heen die je laten weten dat je niet gek bent geworden omdat je die stoel hebt verlaten. Nieuwe vrienden die je helpen om de dingen te veranderen.

De afgelopen veertig jaar - sinds de hippiebeweging- zijn er meer en meer groepen opgekomen met verschillende soorten benaderingen en technieken die je daarbij willen helpen.
• Groepen waar je kunt leren hoe je je leven, je realiteit kunt verbeteren, of
• Groepen waar je kunt leren om je emotionele reacties op de dingen die je overkomen te veranderen, en
• Groepen waar je kunt leren gelukkiger te worden, welvarender, liefdevoller, wijzer, energievoller enz.

Allereerst zijn er de Activisten. Ze hebben de intentie om de wereld zelf te veranderen -of de filmscripts te herschrijven, om in de metafoor van de bioscoop te blijven- door daadwerkelijk iets te doen. Zo zijn er dierenactivisten, milieuactivisten, politieke activisten, sociale activisten, mensenrechtenactivisten, consumentenactivisten, vrouwenactivisten, vredesactivisten, enz.

Dan is er de categorie van de 'bewustzijnsverruimende groepen'. Daarin kom je tegen: meditatie, hypnotherapie, ademhalingstechnieken, yoga, enz. Het doel hier is om je anders naar je leven, je realiteit te laten kijken, door je gewaarwording te veranderen.

De derde en grootste categorie is samen te vatten onder het kopje 'New Age'. Hier vind je bijv. The Secret, De Wet van Aantrekking, Een Cursus In Wonderen, HeartMath, Reiki, Emotional Freedom Technique (EFT), channeling enz. Deze groepen proberen je controle over je leven te geven met technieken en rituelen om een alternatieve realiteit te scheppen of om je kijk op de realiteit te veranderen.

Honderden, misschien wel duizenden groepen zijn er inmiddels. Als de ene groep om wat voor reden dan ook niet bevalt, is er gelukkig altijd wel een andere waar je terecht kunt.

Davis, de schrijver van Butterflies are free to fly heeft er tientallen bezocht en is bij een heel aantal aangesloten geweest. Uiteindelijk liep het op een teleurstelling uit. Ondanks al het enthousiasme konden de beloftes niet waargemaakt worden. Hoewel vaak wel wat verbetering optrad, bleef de echte klapper achterwege. Duurzaam geluk bereik je niet gemakkelijk en een betere wereld is niet zomaar te creëren.

Activistische groepen richten zich op verandering. Met al hun energie zetten ze zich in voor een betere wereld. Sommigen richten zich niet alleen op verbetering van de buitenwereld, maar ze wijzen ook op de noodzaak van individuele verandering. Maar het grote doel is meestal toch op 'de anderen daarbuiten' gericht die doorgaan met het veroorzaken van pijn en lijden.

De activisten bereiken soms goede resultaten. Als je heel erg je best doet, is het mogelijk om de inhoud van de 3D films, waar je nog steeds in bent ondergedompeld, een beetje te verbeteren.

Andere groepen proberen de films (je realiteit) niet te veranderen, maar je reactie daarop. Ze helpen je om beter met de pijn en het lijden, die veroorzaakt worden door de films, om te kunnen gaan, door middel van allerlei technieken.

Maar aan de methodes van al deze groepen zit een behoorlijke beperking. Ze kunnen hun beloften vaak niet waar maken: gelukzaligheid bereik je niet gemakkelijk en een betere wereld is niet zomaar te creëren. Je kunt de verhaallijnen van de films niet op een ingrijpende en blijvende manier veranderen. Niet voor jezelf en niet voor anderen.

De belangrijkste reden van de teleurstelling is dat deze mensen en de groepen waartoe ze behoren zich nog steeds binnenin de bioscoop bevinden. Niet een vrijgelaten gevangene in de metafoor heeft op dit punt Plato’s Grot verlaten. Op wat uitzonderingen na beschouwt iedereen de schaduwen op de muur, en de 3D films in de bioscoop, als echt.

Maar hoe komen die schaduwen op de muur van Plato's grot daar eigenlijk? Wie of wat speelt de 3D films in de bioscoop voor onze ogen af? Hoe wordt onze realiteit eigenlijk gecreëerd? Misschien moeten we dat eens gaan onderzoeken want wellicht vinden we daar de clou*).

Bron: hoofdstuk 2, 3 Butterfliesfree.
*) Wil je weten hoe het verder gaat, lees dan Butterfliesfree vanaf hoofdstuk 4 (gratis online te lezen of te downloaden; ook in NL vertaling beschikbaar).

En/of lees mijn samenvattingen van hoofdstuk 4, 5 en 6 op WvI
Het revolutionaire van de kwantumfysica
Het Veld van alle mogelijkheden
Michael Talbot over het Holografisch Universum

Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan in op de mailinglist.

Je gegevens zijn veilig. Je privacy is gegarandeerd.