Wakkere mensen die genoeg hebben van de films en naar de achterkant van de bioscoopzaal lopen, hebben een aantal dingen gemeen.

Ten eerste krijg je door dat er mogelijkheden zijn die je je eerder niet kon voorstellen. Het vrij rondlopen is al een nieuw gevoel waar je aan moeten wennen. Dat je bent opgestaan geeft je hoop en energie.

Ten tweede kan er ook boosheid opkomen, voor alle tijd die je in de bioscoopstoel hebt doorgebracht; woede en wrok over degenen die je daar hebben vastgezet en gehouden. Het maakt niet uit dat de boeien nooit op slot zaten; er is het gevoel slachtoffer te zijn van anderen.

Daarna komt de vastberadenheid om nooit meer terug te keren naar die stoel. Als je zou willen, zou je kunnen. Maar net als de bevrijde gevangene in Plato's Grot lijkt het onvoorstelbaar om vrijwillig terug te gaan naar de boeien, om weer geketend te zijn aan je stoel en naar niets anders te moeten kijken dan naar die films die voor je worden afgespeeld.

En ten vierde, maak je plannen om dingen te veranderen. Wát je gaat veranderen – jezelf, of de realiteit daarbuiten – hangt van veel factoren af. Maar de eerdere sombere „ik kan de dingen niet veranderen‟ houding maakt plaats voor een overweldigende „de dingen moeten veranderen‟ obsessie.

De 3D films die je leven uitmaakten, spelen zich nog steeds rondom je af en komen uit alle richtingen. Er is geen ontkomen aan. Je ziet de films als de enige realiteit zoals de schaduwen op de grotwand en ze brengen nog steeds dezelfde emotionele reacties bij je teweeg als toen je nog in de bioscoopstoel zat. Je bent kwaad en verontwaardigd; je zou de filmscripts het liefst allemaal willen herschrijven.

Een goed voorbeeld is de hippiebeweging die in de jaren '70 van de vorige eeuw ontstond. De Vietnamoorlog in het filmtheater werkte als een katalysator en liet veel mensen opstaan en Nee schreeuwen. Ze liepen naar de achterkant van de bioscoop waar ze ontdekten dat er andere mogelijkheden waren om te leven.

Ze begonnen te experimenteren met hun nieuw gevonden vrijheid. Er was woede vanwege de oorlog, gericht op de makers van deze film. Ze kwamen in opstand en wilden er niet langer deel van uitmaken; ze wilden verandering. Zoals de groep Chicago in 1972 zong: „We can make it happen, we can change the world now, we can save the children, we can make it happen‟.

De Vietnamoorlog en de hippiebeweging zorgden ervoor dat duizenden jonge mensen opstonden en weg liepen. De hippiebeweging ging ook redelijk snel weer ten onder, maar veel mensen ontwaakten en zwoeren nooit meer naar hun stoelen terug te zullen keren.

De hippiebeweging is een goed voorbeeld van een tendens onder net wakker geworden mensen: de wens om deel uit te maken van een groep. Vaak is het zelfs meer dan een verlangen, het is een noodzakelijkheid. Tenslotte heb je je hele leven tussen andere mensen verkeerd, wat vertrouwd voelde. Als wakker mens zoek je ook steun; je zoekt nieuwe groepen om je bij aan te sluiten.

Gelukkig staat de achterzijde van de bioscoop vol met groepen voor wakkere mensen; gelijkgestemden die zich bij elkaar aansluiten voor een gezamenlijk doel. Misschien hang je een tijdje wat rond, om de groepen van een afstandje te bekijken, te luisteren en te zien of je het eens kunt zijn met wat er door de vertegenwoordigers wordt gezegd, voordat je een keus kunt maken.

Maar je zult waarschijnlijk al gauw van een van de groepen deel uitmaken. Je moet wel. Want je voelt je alleen en zoekt gezelschap; andere mensen om je heen die je laten weten dat je niet gek bent geworden omdat je die stoel hebt verlaten. Nieuwe vrienden die je helpen om de dingen te veranderen.

Wordt vervolgd

Lees alle artikelen over Butterflies are free to fly op WvI